Witam wszystkich serdecznie. To już cztery miesiące jak jesteśmy większą rodziną.Czy jakieś zmiany?Owszem.U Nikodema zdiagnozowano AFAZJĘ I FASD.Z fasd jestem zapoznana.A co do afazji-nic na ten temat nie wiedziałam.Ale zaliczyłam już kilka webinarów,czytam i już chyba przeczytałam wszystko co było w int.i w książkach na temat afazji.Duże wyzwanie-dużo pracy.Ale wraz z nauczycielami z przedszkola zrobimy wszystko by wspomóc Nikosia, by schorzenia które ma nie czyniły go innym od rówieśników.Najważniejsze że Nikodem nie zniechęca się, współpracuje-bo wiadomo dodatkowe zajęcia, wyjazdy na wizyty z specjalistami.Nie wiem ile mamy czasu,bo nagle pojawiła się płaczącą mama która nagle przypomniała sobie o dzieciach,starą się ich odzyskać. Akurat ich,gdzie w innej rodzinie przebywa jeszcze sześcioro dzieci.Pojawienie się mamy wprowadziło trochę chaos w główkach dzieci.To będzie ciężka droga.Ale my żyjemy obecną chwilą, dniem dzisiejszym i tym co możemy aktualnie wspomagać.U Martynki wszystko dobrze.Jest wesołą,ambitną dziewczynką.Do niedawna miała tylko problem,który na obecną chwilę na 90 procent zwalczyliśmy.Bardzo nagminnie,przesadnie,czasami beż powodu skarżyła.W domu na Nikodema,w przedszkolu na dzieci.Wiedzieliśmy,że powodem była rywalizacja,chęć bycia lepszą-nie wiedziała jednak ,że jej zachowanie przynosi odwrotny efekt.Czeste rozmowy,tłumaczenia nasze,psychologa,pań z przedszkola przyniosły efekt.A co u naszych Paulinek..U starszej żadnych zmian..uczy się a w wolnych chwilach rozpieszcza swego ukochanego kota.U młodszej Paulinki niestety..W ostatnim czasie przeżyła wielki ból w serduszku, żal..Okazało się, że mama jej nie chce mieć już nic wspólnego z nią i jej młodsza siostrą.Postanowiła rozpocząć nowy etap w życiu, gdzie znów jest w ciąży. Największym smutkiem dla Paulinki było nagłe zerwanie kontaktu z siostrą którą bardzo kocha.Wiadomo spotkanie z mamą też cieszyło ale Paula już rozumuje.Wiedziała,że dla mamy wszystko inne było ważniejsze na spotkaniu niż spędzanie czasu z nią. SMUTNO SIE TO PISZE.Ale dlaPaulinki Największym szczęściem był spędzony czas z siostrą. My Paulinkę wspieramy jeszcze bardziej niż dotychczas.Wszystko uczynimy by ich kontakt nie został przerwany.Jak to się mówi PAZURAMI BĘDĘ WALCZYĆ O ICH SPOTKANIA!Jedno spotkanie nam się udało zorganizować. Serce pękało, łzy się lały na widok z jaką siłą siw do siebie wtulały.Ileż jeszcze smutku muszą przeżyć..?Boli to wszystko..No dobrze znów się rozpisałam..cała ja.Chcialam na koniec jeszcze podziękować wszystkim cudownym ludziom o anielskich serduszkach które swymi podarunkami uszczęśliwiają dzieci,wspomagają rodziców. DZIĘKUJĘ W IMIENIU SWOIM JAK I WSZYSTKICH RODZIN.TYLE PAŃSTWO DAJĄ RADOŚCI DZIECIOM,SPEŁNIAJĄ ICH MARZENIA..POZDRAWIAM SERDECZNIE I ŻYCZĘ WSZYSTKIEGO DOBREGO..JAK TO SIĘ MÓWI ZDRÓWKA-bo ono najważniejsze by mieć siłę na kolejne dni,wyzwania